12 mei We mogen weer!
We mogen weer open! Zo fijn om mijn klanten weer te mogen zien en te ontmoeten. Ja, zien kon ook al via beeldbellen. En in de afgelopen tijd heb ik kunnen ervaren dat ook dat echt mooie ontmoetingen zijn. Dat we als haptotherapeuten zo veel tools en handvaten hebben, los van het aanraken. Maar, er gaat toch niets boven elkaar echt fysiek weer kunnen zien, in dezelfde ruimte.
Wat maakt dan echt het verschil, vraag ik me voor mezelf af. Wat is dat dan wat dat zo anders maakt? Het is lastig om daar de vinger op te leggen. Toch een bepaalde energie? Gevoel van verbondenheid die in de ruimte hangt. Het is blijkbaar (voor mij) makkelijker om te verbinden wanneer ik iemand helemaal kan zien en bij me in de ruimte heb, dan via een beeldscherm. Ook al kon ik daar ook prima meevoelen.
Misschien mooi om de komende tijd af en toe bij stil te staan: wat maakt het verschil? Wat is er anders als we elkaar weer fysiek zien (nog los van het aanraken), dan via beeldcontact. Misschien speelt mee, dat er meer mogelijkheden zijn, dan er meer kan als je bij elkaar bent. Je kán de ander aanraken, naar omhelzen (maar het hoeft niet). Nu wil ik ook niet in gedachten blijven hangen en als een ware filosoof hier tot in de finesses antwoord op vinden. Ik wil vooral genieten van de momenten zelf. En stiekem geniet ik al in het vooruit. Alleen al bij de gedachte dat ik straks met een klant in één ruimte ben, krijg ik een warm, vol gevoel in mijn buik/middenrif-regio en een glimlach op mijn gezicht. Mijn vingers kriebelen. Jeuken (bijna letterlijk) om weer aan de slag te gaan. Bewegen dan maar om dit te typen.
Balans. Balans in voelen, denken en doen. Het is er allemaal: gedachten, gevoelens, beweging, expressie. Pas als je hier bewust bij stil staat, kan je bewust worden wat iets met je doet. En dat is nou net waar haptotherapie over gaat.
Omslag
Grappig dat dit verhaal een heel andere kant op is gegaan, dan dat ik vooraf had bedacht. Ik had het willen hebben over de verandering. De afgelopen weken vond ik heerlijk! Rustig in huis, cocooning met mijn gezin, rommelen, opruimen, klusjes doen, geniet van de zon, lezen in de hangmat. Niets hoeft. Ik kon zo ongeveer doen wat ik zelf wilde. (Natuurlijk niet helemaal: er moest ook worden afgewassen, gekookt, wéér dat aanrecht leegruimen enz). Maar er was een lager tempo. Minder druk. Minder moeten.
En toen was er opeens woensdag het nieuws dat we maandag 11 mei weer mochten beginnen! Donderdag waren we een dag buiten in de natuur. Maar even was er toch die drang om iets voor mijn praktijk te gaan doen. Gelukkig kon ik me er wel overheen zetten, en heb ik de rest van de dag genoten. Maar vrijdag in de actie-modus: mensen mailen, bellen om te vertellen dat ik open kon. In mijn enthousiasme iets te gehaast een overzicht van maatregelen mee gestuurd, die ik van collega’s bij Centrum Dynamis had ontvangen. Fysiotherapeuten die al eerder aan de slag mochten. Met dus nog de term ‘fysiotherapeut’ er in… Maandag luister ik vol bewondering naar een collega-haptotherapeut die eerst zorgvuldig een brief maakt. Mooi, hoe we allemaal anders in elkaar zitten. Dankbaar maak ik gebruik van haar brief (en doe nu wel de nodige aanpassingen voor mijn eigen praktijk).
Herkenbaar? Voor mij wel! Ik heb dat vaker: schiet eerst in de actie, en dan houd ik weer wat in. Eerst op gevoel handelen, en dan een stapje terug om na te denken. Vind dit nog steeds wel een prima eigenschap, dus wil hem ook niet kwijt. Ik hoop dan maar dat mijn klanten mijn ‘foutje’ in de brief me niet kwalijk nemen, en vooral mijn motivatie zien om weer met ze aan de slag te mogen. Natuurlijk zou ik ook zorgvuldiger willen zijn. In één keer netjes en professioneel de juiste informatie geven. Dat probeer ik ook. Maar die eerste drive naar actie zet me wel ‘aan’. Maakt dat ik in beweging kom en dingen doe. Dus ook hier weer balans vinden in ‘doen’ en ‘eerst nadenken’.
Hoe is dit voor jou? Ben je de afgelopen juist steeds hard door blijven werken? Misschien werk je in een beroep waarbij dat nu echt hard nodig was. Mijn grote dank dan daarvoor! Of was er bij jou ook meer rust, vertraging, reflectie? En moet je nu ook wennen aan het weer opschalen en terug naar het ‘normale’ leven, nu we steeds weer meer mogen. Voelt het trouwens ook als ‘mogen’ of is er dan ook een ‘moeten’? Wat zou je willen behouden uit deze tijd? Ik ben benieuwd, en hoor het graag!
