04 nov Tapijtenman
De tapijtenman was druk aan het werk. Mijn praktijk had waterschade opgelopen, en het tapijt werd (eindelijk!) vervangen. Hij vroeg wat voor werk ik deed en we raakten aan de praat.
Op zijn knieën zat hij voor me op de grond. Ik stond in de deuropening en keek toe. ‘Hebben ze daar nou een pilletje voor?’ vroeg hij. Waarvoor? Nou, dat je hersenen een reset krijgen. Dat bepaalde vervelende gebeurtenissen er uit worden gewist?
Hij had al veel meegemaakt. Te veel mensen begraven. Gevoelens deed hij niet meer aan. Stug ging de tapijtenman door met het vastlijmen van het tapijt aan de ondervloer. Zijn lijf gedrongen. Even keek hij me aan. Ja, hij had er wel last van. Mensen hield hij op afstand. Iets gekweldst zat er in zijn blik (of verbeelde ik me dat maar?). Je gaat gewoon door, zegt hij, maar het blijft toch in je zitten. Is daar een pilletje voor?
Het raakt me. Deze man die door probeert te gaan. Vasthoud aan wat er nog wel is. Natuurlijk, het is een overlevingsstrategie. En wat mooi dat die er is. We kunnen niet anders, we moeten wel door. Het houdt je op de been. Het lijkt sterk en krachtig. Iemand op wie je kan bouwen.
Maar daar onder…. Niet meer durven voelen… Mensen niet meer dichtbij durven laten komen… Bang zijn om weer zo veel pijn te hebben. Te heftig geraakt te worden waardoor je weer zo van slag bent. Je dus maar afsluiten. Het maakt me ook iets verdrietig en het ontroert me.
Gisteren schreef ik iets over veerkracht. Maar hoe doe je dat? Durf je dat nog wel. En kan je dat nog wel? Toe te laten, ondanks dat je weer gekwetst kan worden. Kwetsbaar durven te zijn, omdat je weet (voelt diep van binnen) dat je weer terug kan veren Hoe moeilijk ook of hoe lang het ook duurt.
Durf jij die weg verkennen? Wat verzachten en mensen weer dichterbij laten komen? Ondanks alles wat je hebt meegemaakt. Gevoelens toe te laten? Neem dan contact met me op. Wie weet doet de tapijtenman dat ook nog wel…
