01 jul Blijkbaar had ik weerbaarheid al die tijd verkeerd geïnterpreteerd
Vroeger was weerbaarheid: niet zeuren maar doorgaan. Je bent niet van suiker. Kusje erop en verder. Herkenbaar wat Eva Hoeke in haar column in de Volkskrant beschrijft. Ook ik kreeg dat mee. En vele klanten met mij.
Klanten die echt nare dingen hebben meegemaakt, en uit overlevingsdrang hebben volgehouden en zijn doorgegaan. Bij wie dat zo in hun systeem zit, dat ze dit nog steeds doen. De buitenwereld laten zien dat het goed gaat. Altijd doorgaan. Klaar staan voor hun omgeving, hard werken. Maar voorbij hun eigen grenzen gaan. Die zich van binnen leeg voelen. Of hun lijf niet meer voelen. Een lijf dat soms strak staat van de spanning en soms juist leeg voelt.
Zoals Eva het zegt: “Hulde dus aan de nieuwe generatie. Voor hen betekent weerbaarheid precies het tegenovergestelde van niet zeuren, namelijk júíst zeggen wanneer het genoeg is geweest. Of dat nou tegen een kerel is die aan je zit, tegen Zwarte Piet of tegen een compleet systeem dat erop rekent dat jij niet moeilijk zult doen. Niet jíj moet je wapenen, de ander moet de wapens laten zakken. Geen hand in eigen boezem, die ander moet van je boezem afblijven. En zo werd weerbaarheid in mijn hoofd langzaam het tegenovergestelde van je tanden op elkaar zetten. Het werd je mond open doen.”
Begrijp me niet verkeerd. Volhouden en doorgaan heeft ook zijn kwaliteiten. Zonder die eigenschappen win je geen Tour de France of WK schaatsen. Maar soms zit het zo in je systeem dat je telkens voorbij je eigen grenzen gaat. Of niet meer voelt wat je wel of niet wil. Dan is het lastig je mond open te doen. Binnen de haptotherapie wordt je bewust hoe dit voor jou werkt. We oefenen met bij jezelf blijven voelen hoe iets voor je is. Stevigheid. Ik vind het altijd een mooi moment hoe duidelijk en krachtig een ‘nee’ er dan uit komt. Hoe voelbaar die dan voor mij en de klant is.
Herkenbaar voor je? Wil je meer weten? Neem dan contact met me op!
Klik hier voor de column van Eva Hoeke
