19 mrt Met z’n allen thuis – onder druk worden patronen zichtbaar
Thuis en op elkaars lip
Corona virus. Man-lief moet uit voorzorg de komende weken thuis werken. De school dicht, dus de kinderen zijn ook thuis. Mijn praktijk heb ik uit voorzorg gesloten, om de verspreiding van het corona virus tegen te gaan. Dus, daar zit je dan…
In het begin had het nog wel iets gezelligs. Cocooning met je familie. Samen zijn, onthaasten en tijd voor elkaar. Het is ook (noodgedwongen) een tijd voor bezinning en reflectie. Wat is nu echt belangrijk in mijn leven? De liefde en gezondheid van mijn familie en vrienden. Dat staat echt voorop.
Maar na een paar dagen komen de irritaties. Man-lief en ik draaien om elkaar heen. Hij zit aan de keukentafel te werken, terwijl de kinderen met vriendjes in- en uit lopen. (Elk mogen ze nog 1 vriendje binnen laten..) Ik probeer me nuttig te maken door het terras schoon te maken, maar heb daar af en toe ook zijn hulp bij nodig. Alle prikkels worden hem te veel, en hij valt tegen me uit. Ik voel me afgewezen. Bij hem voelt het alsof hij nooit iets goed kan doen. Oude patronen komen aan de oppervlakte.
Onder druk wordt je patroon meer zichtbaar
Mijn patroon is dat ik lang mijn best doe om het voor ieder naar de zin te maken. Dat ik me ondertussen een beetje nutteloos voel (omdat mijn praktijk dicht is, omdat ik de mensen die het nodig hebben nu minder goed kan helpen, omdat ik niet toe kom aan werken aan mijn eigen praktijk). Ik heb vannacht bedacht dat ik maar een nieuw eigen project ga starten, waar ik dan zelf mee aan de slag kan. En als de kinderen af en toe willen meewerken, is dat mooi meegenomen.
Daarnaast heb ik de onhebbelijke eigenschap dat ik ‘aanmerkingen’ al snel als ‘kritiek’ op vat. Ik probeer hier wel iets ruimer in te zijn. Nadat ik bij mezelf opmerk dat ik het als kritiek voel, kan ik er nu (vaak, maar zeker nog niet altijd!) luchtiger op reageren. Ik probeer open en nieuwsgierig te blijven: wat is er echt aan de hand? Hoe zouden we het anders/beter kunnen doen? En wat blijkt? Kleine irritaties die eerst uitliepen op woorden over en weer en/of weglopen van man-lief, blijven beperkt tot een kleine irritatie. En een oplossing is dan veel makkelijker gevonden. Zo hebben we nu een bureau ingericht in mijn praktijkruimte aan huis (gelijk een mooi klusje voor mij met mijn kids), en kan hij daar goed werken. En met de kinderen hebben we bloktijden afgesproken waarin ze aan hun huiswerk werken. En zie daar: tijd voor mijn blog!
Het Corona virus is er. Daar kunnen we niets aan doen. We kunnen alleen wijs en verstandig zijn, en proberen de verspreiding tegen te gaan. En we kunnen deze bijzondere tijd gebruiken om hier als gezin samen hechter van te worden. En daar krijg ik dan weer zin van!
